آمار
وب سایت:
دوبیتی های بابا طاهر
الهی سوز عشقت بیشتر کن
دل ریشم ز دردت ریشتر کن
ازین غم گر دمی فارغ نشینم
بجانم صد هزاران نیشتر کن
***************
غمم بی حد و دردم بی شماره
فغان کاین درد مو درمان نداره
خداوندا ندونه ناصح مو
که فریاد دلم بی‌اختیاره
**************
عزیزان از غم و درد جدایی
به چشمانم نمانده روشنایی
بدرد غربت و هجرم گرفتار
*******************
نه یار و همدمی نه آشنایی
نصیب کس مبو درد دل مو
که بسیاره غم بی‌حاصل مو
کسی بو از غم و دردم خبردار
که دارد مشکلی چون مشکل مو
*******************
به لامردم مکان دلبرم بی
سخن های خوشش تاج سرم بی
اگر شاهم ببخشد ملک شیراز
همان بهتر که دلبر در برم بی
******************
دلی دیرم خریدار محبت
کز او گرم است بازار محبت
لباسی دوختم بر قامت دل
****************************
زپود محنت و تار محبت
خوشا آنانکه تن از جان ندانند
تن و جانی بجز جانان ندانند
بدردش خو گرند سالان و ماهان
بدرد خویشتن درمان ندانند
****************************
دل مو بیتو زار و بی قراره
بجز آزار مو کاری نداره
زند دستان بسر چون طفل بدخو
بدرد هجرت اینش روزگاره
***************************************
بوره بلبل بنالیم از سر سوز
بوره آه سحر از مو بیاموز
تو از بهر گلی ده روز نالی
مو از بهر دل‌آرامم شو و روز
*****************************************
خداوندا بفریاد دلم رس
تو یار بیکسان مو مانده بیکس
همه گویند طاهر کس نداره
خدا یار مو چه حاجت کس
*******************************************
دلی دیرم ولی دیوانه و دنگ
ز دستم شیشه‌ی ناموس بر سنگ
ازین دیوانگی روزی برآیم
که در دامان دلبر برزنم چنگ
*******************************************
همه عالم پر از کرد چه سازم
چو مو دل ها پر از درد چه سازم
بکشتم سنبلی دامان الوند
همواز طالعم زرد چه سازم
مختصری از شرح حال فایز دشتستانی
فایز شاعری پر شور و حال ودارای اشعار سوزناک و دلنشین
است می توان گفت بابا طاهر ثانی است
فایز دشتی را در حقیقت می توان
بنیانگذار شعرهای فولکلوریک
ادبیات عوام و بومی محسوب کرد
محتوای
دوبیتی های فایز دشتی از بس پر معنا و
پر احساس است جز اهل فن ، کمتر کسی
متوجه ی نقایص شعرهایش می شود .
فایز دشتی ، شبان دشت های دشتی ،
بی گمان از چهره های درخشان
شعر و عرفان وادب مردمی ایران است
.
دوبیتی های فایز دشتی سیاق
فهلویات قدیم را دارد
و پس از اشعار باباطاهر همدانی
به خصوص در ادبیات
و فرهنگ عامه شناخته شده است .
ا
. فایز دشتی تقریبا در همه دوبیتی هایش
از تخلص بهره می گیرد و
بیشتر از هر چیز عشق به پری و بیان سوز
هجرانش را به نمایش می گذارد .
گلچینی از دیوان فایز دشتستانی
دوبیتی های فایز
خداوندا دلــــم از دین بــری شد ،
اسیر دام زلف آن پــــــــری شد
پری دید و پریشــــان گشت فایـز
، پری را هرکه دید از دین بری شد
دلم را جز تو کس دلبر نباشد ،
به جز شور تو ام در سر نباشد
دل فایز تو عمدا می‌کنی تنگ ،
که تا جـای کس دیــــگر نباشد
دل آرامی که پــا بر دل گذارد ،
ستم باشد که پا بر گِل گذارد
تمنـــــــایی که دارد یار فـــــایز ،
قدم برچشم ما مشکل گذارد
سحر شبنم چو بر گیسوش افتـــــــــاد ،
در عالم شورشـــی از بوش افتــــــــاد
خوش آن ساعت که فایز همچو گیسوش
، پریشـــــــان‌وار بر پهلوش افتــــــــــاد
نه هر چشمی ز جسمی می‌برد جان ،
نه هر زلفی دلی سازد پریشان
نه هر دلبر ز فایز می‌برد دل ،
رموز دلبری سری است پنهان
بگو با دلبــــــــــر ترسایــــــی امشــــب
، چه می‌شد گر که بی ترس آیی امشب
لبان خشــــــک فایــــــــــز را زرحمـــت ،
به آن لعل لب تر… سایـــــــی امشب
زما آن چشــــم وابرو مـــــی برد دل ،
gggلب و دندان و گیســــو مـــــی برد دل
بت فایـــــــز ز وضع و طـــــرز رفتـــــــار ،
نه من دل داده‌ام اومـــــــی برد دل
پس از مرگم نخواهم‌های هایـــــی ،
نه فـــــریادوفغـــــــان ونــه نوایــــــی
بگویی گشــــــته فایز کشـــتهٔ دل
، ندارد کشـــــتهٔ دل خونبهـــــــــایی
مرا تن زورق است وناخــــــدا دل ،
در این کشور بوَد فــــــرمــانروا دل
برد فایـــــــز به منزل یا کنـــد غرق
، نمی‌دانــــم برد ما را کجـــــــا دل
نسیم روح پرور دارد امشب
شمیم زلف دلبر دارد امشب
گمانم یار در راه است ، فایز
که این دل شور در سر دارد امشب
مزن شانه به زلف پرشــکن را ،
مپوش از سنبل تر یاســمن را
دل فایز وطن دارد درآن زلف ،
مکن دور از وطن اهل وطن را
عجب دارم از آن زلف چلیپا
، که دارد صد هزاران دل درآن جا
بت فایز مزن شانه برآن زلف ،
مکن ویرانه خود آن آشـیان‌ها
سحر گه ز نوای مرغ گلزار
سرم پر شور گشت و دیده بیدار
به هر گل بلبلی فایز نواخوان
چه خوش باشد نشستن یار با یار
***
خم ابروست یا شمشیر بهمن
مژه یا نیزه یا تیر تهمتن
بت فایز منیژه سان به یکبار
به چاهم در فکن مانند بیژن
***
ز کشت و پیچ این شلوار رنگین
خرامان رفتن و این وضع سنگین
کند مجبور فایز را در آخر
که مجنون وار خارج گردد از دین
***
بتا در گوش ، گوش آویز داری
لب می گون شکر ریز داری
بشارت می دهد این دل به فایز
دلی در سینه مهر انگیز داری
***
به قامت مظهر سرو رسایی
به طلعت دلفریب و جان فزایی
تو با این قامت و حسن خداداد
هزار افسوس ای مه ، بی وفایی
***
خروس امشب بداده هرزه خوانی
مگر وقت سحر امشب ندانی ؟
اگر بیدار گردد یار فایز
به بالت تیر تا شهپر نشانی
***
سحر گه چون ز مشرق ماه خاور
برون آید جهان گردد منور
خوش آن ساعت مه فایز ز مغرب
برون آید چو حوران بسته زیور
***
گهی که یادم آمد صحبت یار
لب و دندان و زلف و چشم و رخسار
دل و دین و قرار و صبر فایز
فکندند در طلسم چار در چار
***
دلا گر زار گریم بر تو شاید
که هر جا تیری آید بر تو آید
دل فایز ، مگر داری تو گوهر
که هر گلرخ تو را خواهد رباید
***
مرا شب سیل آه از دل برآید
که یادم از دو زلف دلبر آید
نشیند چشم در ره ، فایز هر شب
که شاید یارم از سویی در آید
***
ز آب و آتش و از خاک و از باد
خدا رخسار خوبان را صفا داد
چو چشم ما نظر بگشاد ، فایز
غضو ابصارکم را کرد ارشاد
***
نمی بینم ز مردم آشنایی
نمی آید ز کس بوی وفایی
مده فایز به وصل گلرخان دل
که آخر می کشندت از جدایی
***
خیال کشتن من داشتت جانان
کدامین سنگدل کردش پشیمان
ندانست عید فایز آن زمانست
که گردد در منای دوست قربان
***
مرو ای جان شیرین از بر من
توقف کن که آید دلبر من
بده فایز به تلخی جان شیرین
که جانانت بگیرد سر به دامان
***
فراق لاله رویان ساخت کارم
ربود از کف عنان اختیارم
پس از صد سال بعد از مرگ فایز
گل حسرت بروید بر مزارم
***
چرا از دلبر حورا سرشتم
چو آدم دور از باغ بهشتم
به کام دل نشد فایز از او دور
بشد روز ازل این سر نوشتم
***
ندانم خواب یا بیدار بودم
ز شوقش مست یا هوشیار بودم
به باغ خلد فایز بود گویا
و یا سر در کنار یار بودم
***
سحر گه زورق سیمین مهتاب
چو در دریای اخضر گشت غرقاب
بت فایز ز هامون سر بر آورد
دوباره شد شب مهتاب احباب
***
صنم تا کی دل ما را کنی آب
دل نازک ندارد اینقدر تاب
اگر تو راست می گویی به فایز
به بیداری بیا پیشم نه در خواب
***
به زیر پرده آن روی دل آرا
بود چون شمع در فانوس پیدا
دل فایز چو پروانه به دورش
مدامش سوختن باشد تمنا
***
مسلمانان گرفتار دلستم
ضعیف المال و بیمار دلستم
نبود این قدر فایز بی بصیرت
کنون در مانده در کار دلستم
***
مگر یار آمده بر پشت بامم
که بوی جنت آید بر مشامم ؟
فرودآ گر چه فایز نیست قابل
بیا بنشین نگه دار احترامم
***
نگفتم جا مده بر چهره گیسو
مسوزان اندر آتش بچه هندو ؟
بت فایز گمانم ، کافرستی
که با آتش پرستی کرده ای خو ؟
***
دلا تا چند در آزارم از تو
گهی نالان ، گهی بیمارم از تو
تو فایز در جهان بدنام کردی
برو ای دل که من بیزارم از تو
***
دو گیسو را به دوش انداختی تو
ز ملک دل دو لشکر ساختی تو
به استمداد چشم و زلف و رخسار
به یکدم کار فایز ساختی تو
***
نسیم ، امشب عجب دفع غمی تو
یقین دارم نه از این عالمی تو
شمیم زلف یار فایزستی
و یا ز انفاس ابن مریمی تو ؟
***
خوشا الحان مرغکی وقت سحرگاه
مرا بیدار کرد از صوت دلخواه
زدی هی بال خواندی شعر فایز
که بر تو باد رحمت بارک الله
***
به زیر زلف برق گوشواره
زده بر خرمن عمرم شراره
بیا فایز که از نو آتش طور
تجلی کرده بر موسی دوباره
***
اگر خواهی بسوزانی جهان را
، رخی بنما بیفشان گیسوان را
بت فایز اشارت کن به ابروت ،
بکش تیغ و بکش پیر و جوان را
به رخ جا داده‌ای زلف سیه را ،
بکام عقرب افکندی تو مه را
که دیده عقرب جراره فایــز
، زند پهلو به ماه چهـارده را
دام از بس که دنبال تو گشته
دل خون گشته پامال تو گشته
مگر در وقت مردن خون فایز
ترشح کرده و خال تو گشته
***
غم و غصه تن و جانم گرفته
فراق یا دامانم گرفته
به کشتی اجل فایز سوار است
میان آب ، طوفانم گرفته
***
پری رویان به ما کردند نظاره
یکی چون ماه و باقی چون ستاره
کمان ابرو و مژگان تیز کردند
زدند بر جان فایز چون هزاره
***
سحر دل ناله های زار می کرد
چنان که دیده را خونبار می کرد
شکایت های ایام جوانی
به فایز یک یه یک اظهار می کرد
***
بتی کز ناز پا بر دل گذارد
ستم باشد که پا بر گل گذارد
تمنایی که دارد یار فایز
به چشم ما قدم مشکل گذارد
***
به رخ جا داده ای زلف سیه را
به کام عقرب افکندی تو مه را
که دیده عقرب جراره فایز ؟
زند پهلو به ماه چارده را
نظرات شما عزیزان:
خبرنامه وب سایت:
